آنها را شریک‏ مال و زندگى خود محسوب مى‏کردند و احیانا آنها را بر خویشتن مقدم مى‏داشتند (1) عثمان بن مظعون یکى از مهاجرین بود که از مکه آمده بود و در خانهء یکى از انصار مى‏زیست.عثمان در آن خانه مریض شد.افراد خانه،مخصوصا«ام علاء انصارى»که از زنان باایمان بود و از کسانى بود که از ابتدا با رسول خدا بیعت کرده‏ بود،صمیمانه از او پرستارى مى‏کردند.اما بیمارى‏اش روز به روز شدیدتر شد و عاقبت به همان بیمارى از دنیا رفت.
افراد خانه کاملا به قدرت ایمان و پایهء عمل عثمان بن مظعون پى برده و دانسته‏ بودند که او به راستى یک مسلمان واقعى بود.میزان علاقه و محبت رسول اکرم را نسبت به او نیز به دست آورده بودند.براى هر فرد عادى کافى بود که به موجب این‏ دو سند،شهادت بدهند که عثمان اهل بهشت است. در حالى که مشغول تهیهء مقدمات دفن بودند رسول اکرم وارد شد.ام علاء همان‏ وقت رو کرد به جنازهء عثمان و گفت: «رحمت خدا شامل حال تو باداى عثمان!من اکنون شهادت مى‏دهم که خداوند تو را به جوار رحمت خود برد.». تا این کلمه از دهان‏ام علاء خارج شد،رسول اکرم فرمود: «تو از کجا فهمیدى که خداوند عثمان را در جوار رحمت خود برد؟!». -یا رسول اللََّه!من همین طورى گفتم وگرنه من چه مى‏دانم. -عثمان رفت به دنیایى که در آنجا همهء پرده‏ها از جلو چشم برداشته مى‏شود.و البته من دربارهء او امید خیر و سعادت دارم.اما به تو بگویم،من که پیغمبرم دربارهء خودم یا دربارهء یکى از شما اینچنین اظهارنظر قطعى نمى‏کنم. ام علاء از آن پس دربارهء احدى اینچنین اظهارنظر نکرد.دربارهء هرکس که‏ مى‏مرد،اگر از او مى‏پرسیدند،مى‏گفت: «فقط خداوند مى‏داند که او فعلا در چه حالى است.». پس از مدتى که از مردن عثمان گذشت،ام علاء او را در خواب دید در حالى که‏ نهرى از آب جارى به او تعلق داشت.خواب خود را براى رسول اکرم نقل کرد. رسول اکرم فرمود: «آن نهر،عمل اوست که همچنان جریان دارد.»

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: